Vandaag doe ik mijn rugtas om. Vandaag neem ik afscheid van mijn werk bij Stimuland.

Een kleine zeven jaar geleden kwam ik aan bij Stimuland. In mijn rugtas mijn opleiding in Wageningen en als mijn ervaring als opbouwwerker en wijkkracht in Den Haag en Steenwijk.

Ik had veel vragen vanuit mijn achtergrond: wat gebeurt er tussen overheid en inwoners op het gebied van leefbaarheid? Wie neemt de lead? Wie is eigenaar in het proces? Hoe creëer je zo veel mogelijk kwaliteit in de leefomgeving voor de mensen die er wonen en leven?

Met een flinke dosis nieuwsgierigheid kwam ik bij Stimuland en ik kon hier mijn hart ophalen.

Want mijn rugtas is na die zeven jaar flink volgeladen. Bij Stimuland heb ik de volle breedte van de vraagstukken rondom inwoners- en overheidsparticipatie kunnen ervaren. Het belangrijkste wat ik heb geleerd is hoe groot de diversiteit is.

Er is niet een waarheid of een beste manier van participatie. Een dorpsvisie-traject in Twente loopt anders dan in de Kop van Overijssel. De cultuur is anders, de organisaties zijn anders. En waar bij de ene gemeentelijke organisatie cultuurveranderingen van ‘bovenaf’ doorsijpelen in de organisatie, is er bij de andere gemeente juist een sterke onderstroom vanuit de werkvloer die vorm en inhoud geeft aan overheidsparticipatie.

Maar in die zeven jaar heb ik over de hele breedte van Overijssel wel een verandering gezien. In 2013 waren initiatiefrijke bewoners, die zelf een pannakooi regelden voor hun gemeenschap, een uitzondering. Nu wordt er op grote schaal zelf regie genomen. Op grote thema’s als zorg, energie en wonen. Dit vraagt veel van inwoners – soms misschien te veel. Overheden en andere organisaties worden geacht flexibel mee te denken en buiten de kaders treden, soms ook lastig. Maar ik ben idealistisch en ik zie aan beide kanten de wil om hier samen uit te komen.

Ook het werkveld van een organisatie als Stimuland heb ik sterk zien veranderen. Waar wij vroeger misschien ‘een beetje raar’ waren door binnen één organisatie te werken aan leefbaarheid, participatie, ruilverkaveling, verduurzaming én ook nog agrarische ontwikkeling, zien we nu juist de wens en noodzaak om dwars door beleidsvelden heen te kijken naar de complete leefwereld. De samenwerking met partnerorganisaties en opdrachtgevers verandert nu de verhouding tussen overheid en samenleving verandert. Langjarige, dichtgetimmerde hiërarchisch aangestuurde opdrachten zijn niet meer van deze tijd, steeds meer zoeken we sámen naar wendbare programma’s, vraaggestuurd en met continue bijsturing.

Al deze ontwikkelingen hebben het werk boeiend en uitdagend gemaakt, en mijn rugzak verder gevuld. De nieuwsgierigheid waarmee ik binnenkwam bij Stimuland is nog lang niet afgenomen. Maar ik ben toe aan een volgende stap in mijn loopbaan. De veelheid aan kennis en ervaring die ik bij Stimuland heb opgedaan rondom inwonerparticipatie in plattelandsgemeenschappen wil ik laten landen in een wat langer proces, in een nieuwe omgeving. Per februari ga ik aan de slag bij de gemeente Tynaarlo als adviseur inwonersparticipatie. Met een volle rugtas en een weer een enorme nieuwsgierigheid naar de unieke cultuur, historie, organisatie en diversiteit die ik daar ongetwijfeld ga ontdekken.

Over een week doe ik mijn rugtas af en zet ik hem neer in het gemeentehuis van Tynaarlo. Maar eerst staat mijn rugtas een week thuis in de hoek. En zal ik hem af en toe inkijken en nagenieten. Me verwonderen over hoeveel je eigenlijk kan meemaken in een krappe 7 jaar. En vooral dankbaar zijn aan alle mensen waar ik in die 7 jaar een stukje mee samen opgelopen ben: mijn lieve, slimme collega’s bij Stimuland, daadkrachtige inwoners, bevlogen professionals. Ik heb genoten van de samenwerking met jullie.

Het ga jullie goed, en ongetwijfeld tot ziens!