De titel van haar officiële functie ‘office manager’ doet Lucie tekort. Ze is secretaresse, communicatiemedewerker, vormgever, coach, evenementorganisator en nog veel meer. Volgens voormalig directeur van Stimuland Wilco Pasman is Lucie miss Stimuland!

Wilco Pasman: ‘Lucie is een enorme steun voor iedereen die betrokken is bij en rondom Stimuland. Ze is zeer scherp en komt daardoor soms ook heel “scherp en streng” en direct over. Maar als je haar goed kent, weet je dat ze het goede met jou en de ontwikkelingen op het platteland voor heeft! Ze is dus gewoon duidelijk en dat werkt heel fijn! Je weet waar je met Lucie aan toe bent. Vooral de agrarische doelgroep waardeert dit, want gebrek aan duidelijkheid (de stip op de horizon) is een groot probleem. Vooral gelet op de opgave is het van belang om concreet, duidelijk en praktisch te zijn. Een beetje meer “Lucie” zou gelet op alle opgaven op het platteland goed zijn voor een duurzaam perspectief.’

In de afgelopen 25 jaren heeft Lucie veel mensen als collega gehad. Giny Hoogeslag is één van de collega’s, die het langst met Lucie werkt.

‘Lucie is heel sociaal. Pragmatisch ook, daar houd ik van. En: lekker recht voor de raap. Wat ze tegen een ander over je zegt, durft ze allemaal ook in je gezicht te zeggen. En soms is dat vervelend hoor, maar dan heeft ze bovendien ook eigenlijk altijd gelijk, hahaha! Er zijn weinig mensen die ik ken, die zo zuiver en open zijn als Lucie. Prachtig mens en erg fijn om mee te werken.’

Beeld: Giny (links) en Lucie

Het begin

Op kantoor spreek ik Lucie over een kwart eeuw Stimuland. Ze heeft allerlei spullen van zolder gehaald en lacht bij elke foto, ‘Tekeningen van kinderen voor tante Lucie. Oh dit is een kaart van Gerard van Santen, heb ik ook altijd bewaard. Wij stuurden altijd vakantiekaarten en hij niet. Maar één zomer kregen we een kopietje van een kaart met een tekst: ik had het hier goed, ben de adressen vergeten dus nu achteraf deze kaart. Hihi en dat vergeet ik ook nooit meer van oud-collega Ben Mulder kreeg ik een keer op secretaressedag in plaats van een echte bos bloemen een mooie tekening  van bloemen over de fax. Dat is toch heerlijk! Die heb ik vast ook ergens bewaard. Net als een envelop gericht aan het agrarisch praatjescentrum haha.’

Er is veel veranderd, vindt Lucie. ‘Wij begonnen met helemaal niets in Oldemarkt. Ik werkte bij het Landbouwschap maar dat hield op te bestaan en ik weet niet meer wie de naam Stimuland bedacht maar dat zou er komen; een agrarisch dienstencentrum onder andere van LTO (toen nog LTO MidOost en bij de start van Stimuland inmiddels al omgedoopt tot GLTO) en de provincie Overijssel. Op 16 december 1996 was Stichting Stimuland Overijssel een feit en een aantal collega’s ging mee. We zaten verspreid over de provincie en ons kantoor was in Oldemarkt waar ik in de buurt woon, dus ideaal.

‘Er was niets, we hebben alles zelf moeten inrichten. Maar we hadden ook heel veel vrijheid, het was echt pionieren. Een tijd later – na een reorganisatie –  vertrokken we naar Ommen waar alle vestigingen één werden.’

Voor Lucie leek dat iedere dag op en neer reizen een grote stap. ‘Ik heb er precies drie dagen last van gehad en toen was het prima. We zaten in een zgn. noodgebouw op een bedrijventerrein, het zag er niet uit eigenlijk. Er zat ook een school in hetzelfde pand dus om de haverklap ging de schoolbel en als ik mensen aan de telefoon had zei ik altijd: “ik moet ophangen want zoals je hoort heb ik nu pauze!” haha’.

Kleine wereld

In 2012 strijkt Stimuland neer in de oude pastorie in Vilsteren. ‘Heel veel mensen met wie ik gedurende al deze jaren contact had, kom ik regelmatig weer tegen in ons netwerk. Mensen in dit wereldje duiken altijd weer op. Ik denk dat ik meer dan honderd collega’s heb versleten. Maar iedereen komt altijd weer terug, op een andere manier in een andere functie. Een van de leuke dingen om te doen vond ik Stimuland on tour, dan brachten we 1000 gulden naar verschillende agrarische bedrijven, die kregen dan de cheque en een bordje in de tuin en wij waren de hele dag op pad, de hele provincie door. Dat was ontzettend leuk om te doen. Maar mijn mooiste herinnering? Poeh…dat weet ik niet, er zijn er zoveel. Alhoewel dat pionieren in het begin wel echt heel bijzonder was.’